G'day mates!

Een berichtje van de andere kant van de wereld. Het is al weer anderhalve week geleden dat we wat van ons hebben laten horen. In ons vorige verhaal konden jullie lezen hoe we alles met de auto geregeld hadden. We zijn een ruime 2.300 kilometer verder en hij brengt ons waar we heen willen, slaapt heerlijk en voldoet aan alle eisen. Voor zover lijkt het dat we geen kat in de zak gekocht hebben (knock on wood).

Vorige week maandag gingen we eindelijk op pad. We hadden een druk programma voor de boeg want er stonden 2 sollicitaties op de rol. De eerste was in Paeroa, anderhalf uur onder Auckland en in het centrum van de Waikato. Dit is een vlakte tussen een rij bergen in met een hoge vee- en dierenartsendichtheid. Zo kan het dat deze praktijk een gebied bestreek met een straal van ongeveer 15 km om de praktijk heen. Niet echt wat je je voor stelt bij een uitgestrekt land als NZ. Deze praktijk had alleen een baan voor Eric, maar omdat de buren (pak en beet 20 min rijden) ook 2 vacatures hadden, wilden we toch even gaan kijken. Het was een leuk gesprek en toen we aan het einde vroegen wanneer ze wilden beslissen (om een beetje een inschatting te kunnen maken voor een tijdsplanning voor de komende 2 weken), kwam het erop neer dat Eric de baan had als hij wilde.

Dat was wel erg snel! 2,5 uur nadat we begonnen waren met onze zoektocht was de eerste baan binnen. We hebben ons echter voorgenomen om (als dat mogelijk was) meerdere praktijken te bekijken en dan te beslissen. 'Geen probleem' en dus afgesproken dat we over 2 weken laten weten hoe en wat. In de tussentijd zouden we elkaar op de hoogte houden. De buurtpraktijk hadden we echter nog niet kunnen bereiken. De Nieuw Zeelandse vriendelijkheid kwam meteen om de hoek kijken: 'gebruik onze telefoon anders even... nee joh, geen probleem.. de buurtpraktijk is een goede collega!' En zo kwam het dus dat Belinda tijdens Eric's gesprek de volgende ging regelen.

Tussen de gesprekken door even een kop koffie gedronken in een mooi cafeetje halverwege en op naar de volgende. De sollicitatie gesprekken hier zijn trouwens niet zoals je ze kent in Nederland. Van alle gesprekken is er pas 1 geweest waar we om een tafel zijn gaan zitten en daar bleek de positie dat weekend net ingevuld te zijn (dus technisch gezien was het helemaal geen sollicitatie!). De rest vind eigenlijk allemaal plaats tijdens een rondleiding door de praktijk, waarbij je al hangend bij de operatietafels, staand in de behandelkamers of lopend door de voorraad elkaar vragen stelt.

Het tweede gesprek dus. De kliniek was een stuk nieuwer en ruimer opgezet. Het was ook duidelijk dat de eigenaar zich de afgelopen tijd een slag in de rondte had gewerkt omdat hij 2 man (van de 4) moest missen. Het was een minder open gesprek dan de sollicitatie ervoor, zeker het begin was stroef. Hoewel hij ons niet dat gevoel gegeven had tijdens het gesprek, gaf hij aan het einde dat hij graag zou hebben dat we beiden voor de kliniek zouden komen werken. Hoppa.. Dat gaat de goede kant op zo. Deze man gaf echter zelf ook aan dat we misschien niet meteen een baan zouden moeten accepteren maar eerst maar eens rond moesten kijken in Nieuw Zeeland om de baan te vinden die het meest geschikt was. Dat sloot wel aan bij het idee dat wij hadden! Hierna doorgereden naar Matamata. Famke (dierenarts en begonnen in het jaar van Belinda) en Thijmen ( chefkok en nu eigenaar van Oma's Pannenkoekenhuis) werken en wonen hier en hadden ons uitgenodigd voor de nacht (weer niet in onze mobiel kunnen slapen). Het was een gezellige avond met zijn vijven (ook Thijmens broer Brecht was er).

De volgende dag zijn we op en neer naar Cambridge geweest voor een sollicitatie op een niet meer bestaande baan. De eigenaar vond het enorm jammer ( de vacature had 5 mnd bestaan) en heeft ongeveer alle dierenartsen in de omgeving gebeld om te kijken of zij nog plek hadden. Cambridge zelf is een rustig stadje (al waren wij er op een dinsdagmorgen, dus niet het toppunt van bruisendheid). We hebben de tijd genomen voor de heen- en terugreis want de omgeving was super mooi. Tegen een uur of 2 waren we weer terug in Matamata en hebben we even koffie gedronken in het pannenkoekenhuis. Daarna hebben we een hike gedaan naar de hoogste waterval in NZ. Een goede 1,5 uur omhoog lopen, maar het uitzicht daarna was fantastisch. je staat dan boven aan de waterval en kijkt uit over een vlakte (beetje het lion king idee, alleen was het bewolkt met hier en daar een bui in ons geval). 's Avonds hebben 'kip op een blikje bier van de bbq' gegeten bij Famke en Thijmen. Erg gezellig! Eric is nog mee geweest naar een verlossing met Arjan (ook Nederlander), de baas van Famke. Woensdagochtend is Eric ook mee geweest om een beetje een idee te krijgen wat veearts zijn hier nou precies in houdt. Daarna hebben we een prachtige route gereden naar Wanganui. Het is meer dan eens gebeurd dat we met open mond naar de prachtige vergezichten en natuur hebben zitten kijken. We kwamen om een uurtje of half 8 aan in Wanganui en hebben daar onze eerste nacht in de mobiel door gebracht. Ging prima!

's Ochtends hebben we Wanganui verkend. Ook een leuk stadje. We parkeerden aan de hoofdstraat en wilden betalen bij de parkeermeter. Kapot. Dan maar bij de volgende. Bleek dat elke parkeermeter een aantal plaatsen bedienden en dus betaalde Eric een uur parkeergeld voor de vrouw die net inparkeerde (geen probleem, hier heb je 2 dollar!). De mensen die links en rechts van ons parkeerden zeiden dat het geen probleem was als we niet betaalden, de parkeerwachters zouden het wel zien. Bovendien waren alle andere plaatsen bezet. Prima! Scheelt ons 2 dollar! Wanganui bekeken, inclusief glasblazerij (heel mooi, alleen als je toevallig te enthousiast zou draaien met je rugzak op, veeg je zomaar 3000 euro aan glas van de balie) en een oud stoomschip (met van die radaren aan de zijkant). Bij terugkomst, je raad het al, zat er een mooi wapperend bonnetje onder de ruitenwisser. Gelieve 12 dollar boete te betalen, indien je binnen 14 dagen betaald is het 9 dollar (hahaha). Dus wij naar het kantoor waar dit zou moeten gebeuren en de situatie uitgelegd.'Ow, maar dan hoeven jullie niet te betalen! Hier, als je dit formulier invult moet het goed komen.' We zullen zien...

's Middags doorgereden naar Wellington. Daar kwamen we om een uurtje of 4 aan en hebben we nog even een uitzichtpunt over de stad bekeken (ofja, niet het uitzichtpunt zelf natuurlijk) en onze tweede nacht in de mobiel doorgebracht. 's Morgens werden we wakker in de stromende regen. Eigenlijk stond een citywalk op het programma, maar die hebben we maar geskipt. 's Middags hebben we de boot naar het zuidereiland gepakt. Gelukkig was het weer optimaal: zon en relatief weinig wind. Vooral het uur voor de aankomst in Picton was erg mooi. Je vaart dan door de Marlborough Sounds (vrije vertaling; fjorden). Erg spectaculair landschap met meerdere keren dolfijnen (Oh my god!! voor de insiders ;-)), die de (boeg)golf van onze immense veerboot opzochten. Rond half 6 waren we van de boot, nog even getankt en toen nog 2,5 gereden door wederom een heel ander landschap. Marlborough staat namelijk bekend als een grote wijnregio, dus zo ver je keek waren er wijnranken te zien. Het laatste stuk gingen we al de Southern Alpes in, de bergketen die in noord-zuid richting over het hele zuidereiland loopt. Bergop moet de mobiel aardig werken, maar dat geeft ons gelegenheid om de omgeving goed te bekijken en die is het kijken wel waard! 's Avonds hebben we gekampeerd bij de Nelson Lakes. Het was een erg mooie plek, ware het niet dat het er vergeven was van zandvliegen. Slapen met de ramen dicht dus..

's Morgens (zaterdag) wederom regen. Eerst maar goed ontbijten en dan kijken wat we doen. aangekomen bij het keukentje op de camping (hebben ze allemaal!), bleek dat we onze mokken vergeten waren. Eric ging ze wel ff halen. En toen gebeurde het onvermijdelijke. De mobiel heeft namelijk de onhebbelijkheid om ongeveer 1 minuut nadat je hem open hebt gedaan weer op slot te springen, ongeacht of er deuren open staan of niet. Eric stond dus met de mokken buiten en de sleutel binnen toen hij bliep-bliep hoorde.. Sta je dan.. in de regen in de middle of nowhere met alles (lees telefoon, geld, truien, jassen en het belangrijkste: je enige sleutel) in je opslotte auto. Gelukkig stonden we niet alleen op de camping en konden we een telefoon van iemand anders gebruiken om te bellen naar de AA (soort ANWB). Gelukkig maar dat we lid zijn geworden! Nog voordat we het ontbijt op hadden was de beste man er (beat that ANWB!!) en met een beetje pielen had hij de auto ook zo weer open. Voor zover ook ons idee dat auto's moeilijk te stelen zijn. Onze weg dus maar vervolgd door de Buller Gorge. Erg mooi. Wederom. Rond een uurtje of 2 hadden we afgesproken met Phillippa. Een Nieuw Zeelands sollicitatiegesprek gevoerd en afgesproken om maandag mee te lopen. Daarna mee gereden naar haar huis om de boerderij van haar man te bekijken (1100 koeien). Ze stond erop dat we zouden blijven eten en slapen. Klinkt raar als het je mogelijke nieuwe baas wordt, maar het lijkt hier allemaal zo te werken. Het vlees van 3 van hun eigen (lege) vaarzen was net binnen dus we hebben lekker gegeten. Na het eten vroeg Bruce (haar man) of Eric mee wilde jagen op deer. Dat werd hem dus. Had een mooie avond kunnen worden, ware het niet dat er zoveel water uit de lucht kwam dat je geen hand voor ogen zag. De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan de sealkolonie en de pancake rocks, gelukkig dit keer met wel stralend mooi weer! We hadden eigenlijk het idee om die avond een camping op te zoeken. We wilden geen misbruik maken van de gastvrijheid of een soort van impliciete verplichting tot het nemen van de baan hebben. Toen we dat voorzichtig voorstelden, was het eigenlijk een soort van belediging.. Dus ons dilemma maar uitgesproken. Daar hoefden we ons geen zorgen om te maken. We hadden heel duidelijk gemaakt dat we nog meer interviews hadden en als die banen beter bij ons paste dan was dat geen probleem. Of we mee aten die avond want er kwamen nog meer gasten en ze gingen white bait patties maken (locale delicatesse waarbij allerlei visjes van pak en beet 2 cm gebakken worden in een soort van eierpannekoeken). Nou ja, vooruit dan! 's middags toen we terug kwamen wilde Bruce, Eric wel leren schieten. Het resultaat staat bij de foto's. Schot 1 was meteen raak van een meter of 50. Dat 2 en 3 hun doel misten, of we konden het doel iig niet meer terug vinden, doet er niet toe. Vanavond (21 november) zullen we het proeven! Net thuis gekomen nog een beetje zitten praten met Bruce.
'Zeg Bruce, hoeveel man heb je eigenlijk in dienst?'
'7 op de boerderij en 3 in de goudmijn.'
Al verslikkend in ons biertje: 'goudmijn?'
En dus zijn we ook nog even gaan kijken bij de goudmijn. Dat houdt in dat ze met grote graafmachines zand door een inventief bedachte zeef gooien en goud over houden. Dat had hij zich een half jaar geleden bedacht nadat ze altijd goudrestantjes bij het riviertje op zijn land vonden. Leuk voor erbij!

Maandag hebben we meegelopen. We zijn erg enthousiast over de baan en de medewerkers. Tot nu zijn dit de banen waar we voor gaan. Maar zoals we ons voorgenomen hebben willen we ook de andere banen zien. Morgen hebben we een gesprek in Gore. Dat is een goede 12 uur rijden vanaf Westport. We doen het rustig aan (lees 6u per dag) en proberen ook nog wat van de omgeving te zien. Gisteren hebben we onder andere de Franz Josef en de Fox Glacier bekeken en 1,5 uur gelopen naar een strand waar een kolonie Fjordland crested pinguins en een kolonie Fur Seals te zien zouden moeten zijn. Mooi niet dus, wel veel zandvliegen gezien. Vandaag hebben we wijn geproefd en gekocht op een wijnboerderij in Cromwell, de plek waar we ook weer een camping hebben gevonden. We vermaken ons, ondanks het drukke schema, en zoals je waarschijnlijk begrepen hebt; een baan vinden gaat hier zeker lukken!

See ya!