Kia Ora!

We starten maar weer eens met een echte kiwi (Maori) begroeting. Dit is hoogstwaarschijnlijk het één na laatste bericht dat jullie van ons vanuit Westport zullen ontvangen. Inmiddels zitten we middenin ‘de grote opruiming’ voor ons vertrek naar Nederland. Alhoewel het nog ruim een maand weg is kruipt de tijd nu toch snel dichterbij. Komende week wordt onze laatste week bij Buller Vets. De praktijk waar we nu alweer 3,5 jaar werken. Het wordt raar èn naar om daar afscheid te nemen van onze collega’s en onze cliënten en patiënten met wie inmiddels toch echt een band hebben opgebouwd. Belinda wordt regelmatig geknuffeld door afscheid nemende klanten en Eric zal komende donderdagavond afscheid nemen van ‘zijn’ boeren op een feestje dat Philippa voor hem geregeld heeft.

Dit lange paasweekend hebben we dienst wat betekend dat we aan het huis gekluisterd zijn. Dit is een goede reden om zoveel als mogelijk gedaan te krijgen hier. Alle kasten zijn doorzocht, het huis gepoetst, de garage en oprit opgeruimd en klaar gemaakt voor ons afscheidsfeest op 30 April en ook de fietsen en de auto zijn goed gepoetst. Deze voertuigen moeten namelijk blinkend op de foto zodat ze verkocht kunnen worden. Alle kleinere dingen die we niet meer willen hebben zullen geveild worden op ons feestje waarvan de opbrengst naar de lokale dierenbescherming zal gaan. Komende donderdag (31 maart) is onze laatste dag en daarna gaat Eric een aantal dagen jagen. Op 6 april gaan we vervolgens een ruime 3 weken door het Noorder Eiland reizen.

Onze tickets met Malaysian Airlines zijn inmiddels gecancelled en de kosten hiervoor zijn vergoed. We vliegen nu met Cathay Pacific naar Nederland en kunnen toch onze dieren met ons op dezelfde vlucht hebben. Dus dat is allemaal goed gekomen (vooralsnog). Verder zijn we ook druk geweest met solliciteren en hebben we beide al een baan in Nederland weten te bemachtigen! Eric zal in Heerenveen gaan werken en Belinda een half uurtje rijden daarvandaan in Steenwijk.

Het is dus weer vanouds druk, druk, druk hier! Kunnen we mooi wennen aan het Nederlandse ritme J. Op het werk is het al niet minder druk. Eric heeft de afgelopen weken ruim 50 uur per week gewerkt en ook bij de gezelschapsdieren waren het drukke dagen. Komende week zal het niet anders zijn waarschijnlijk.

We hebben ons wel aan het goede voornemen kunnen houden om zoveel als mogelijk van ons leven hier te genieten! Alle weekenden vrij deze zomer zijn benut om te gaan trampen, camperen, zwemmen, surfen, etc. Ook hebben we het huwelijk van onze vrienden Jasmin en Taylor bij kunnen wonen en zijn er weer veel gezellige avondjes met vrienden op het strand of bij de bbq geweest, vaak gevolgd door een aantal bordspelletjes.

De 2 mooiste wandelingen deze zomer waren waarschijnlijk de tocht omhoog naar Kroesus hut. Dit hebben we met Nicky, Jim en Jasmin en Taylor gedaan en `s avonds overnacht in de hut op de top. De volgende dag was het een lange maar prachtige wandeling over de bergruggen naar de West Kust om vervolgens af te dalen via een prachtig bos (je waant je in Lord of the Rings) en een verfrissende duik in de hemelsblauwe zee te kunnen nemen. Als kers op de taart kwamen er op dat moment ook nog eens dolfijnen voorbij. De andere mooie wandeling was langs de (West) kust net een 40 minuten ten Noorden van Westport. Deze moest gelopen worden bij laag tij omdat het anders onbegaanbaar is. Het was een hete zonnige dag, dus de 3,5 uur durende wandeling werd regelmatig onderbroken voor een duik in de zee of in een mooi ijskoud meertje. Uiteindelijk kwamen we bij de hut aan. Een b

Bach van een boer die Eric kent. Compleet verlaten plek op prive-terrein. De hut staat op palen boven de zee en heeft dus een prachtig uitzicht. Hier hebben we vervolgens lekker van het avond zonnetje genoten, spelletjes gespeeld en wijn en whisky gedronken (wij doen meer aan ‘glamping’) ondertussen nog een paar zeehondjes gespot die onder ons in de golven aan het spelen waren. Echt een unieke ervaring! Deze tramp hebben we ook weer gedaan met Jasmin en Taylor. Eric is die nacht nog gaan jagen, maar de jacht was wegens de hitte onsuccesvol.

Ook op sportief terrein zijn we weer goed bezig geweest en dan voornamelijk Eric. Net na terugkomst uit Amerika heeft hij deelgenomen aan een mountainbike race. Voor deze race werden de kandidaten per helikopter de berg opgevlogen (samen met de fietsen) om deze vervolgens af te fietsen. Door slecht weer werd de race zelf gecancelled maar konden ze wel nog een gedeelte van de tocht doen. Een unieke ervaring! Daarnaast heeft Eric de Buller Marathon gerend, een geweldige prestatie! Uiteraard hebben we ook weer deelgenomen aan de teamsport van het moment en dat was nu Summer League hockey, met ons Buller Vets team.

Belinda heeft nog een laatste ‘mode-show’ gelopen, voor Anita`s winkel, wat wederom een leuke ervaring was. Op het werk hadden we afgelopen weekend een open dag waar iedereen druk mee is geweest. Gelukkig was het een grote opkomst en dus al het werk waard. Ons ‘afscheidsfeestje’ van het werk hadden we al gehad en we waren gaan ‘glowworm caven’ en daarna gaan eten. Een leuk afscheidscadeau!

Komende week staat dus verder in het teken van afscheid nemen, iets waar we niet naar uitzien. We zien er wel naar uit om straks weer terug in Nederland te zijn en iedereen weer te kunnen zien! Ook zal het fijn zijn om weer verjaar- en feestdagen met familie en vrienden te kunnen vieren. Tot die tijd hopen we nog steeds van ons unieke Nieuw Zeelandse leven te blijven genieten. Een ervaring die we nooit zouden hebben willen missen!

Cheers,

Eric en Belinda

Merry Christmas!

Het laatste stukje alweer dat we voor onze site zullen schrijven in 2015. Wat gaat de tijd toch snel! Inmiddels hebben we onze tickets terug naar Nederland al geboekt (we komen donderdag 6 mei aan op Schiphol). Dit klinkt heel makkelijk, maar als je daarnaast ook nog een hond en een kat naar Nederland wilt transporteren zonder gelijk bankroet te gaan dan blijkt het toch niet zo makkelijk.. Uren zijn er gespendeerd met de voorbereidingen hiervan. Uiteindelijk lijkt het allemaal geregeld te zijn en kunnen ze mee! Of ze hier zelf ook blij mee zijn is nog de vraag.. En als je denkt dat het dan toch eindelijk allemaal geregeld is blijkt de enige maatschappij waarmee ze Nieuw Zeeland kunnen verlaten (Malaysian airlines) nu ineens niet meer naar Amsterdam te vliegen.. Interessant.. We gaan het komende week maar eens proberen uit te zoeken aangezien onze tickets wel al zijn geboekt.

Natuurlijk proberen we tussen al dit geregel ook nog gewoon te genieten van de tijd die we hier nog hebben! Op het werk is het nu uiteindelijk een heel stuk rustiger geworden. In Januari krijgen we er weer een nieuwe dierenarts bij. Een net afgestudeerde kiwi die tijdelijk even bij ons in huis komt en die wij moeten inwerken.

Erics kalfjes krijgen inmiddels geen melk en geen voer mee en moeten zich tegenwoordig gewoon zien te redden met gras. Dat ging in het begin gepaard met veel protest, maar daar lijken ze nu wel weer aan gewend. Ze groeien goed en de meesten zullen in het begin van het nieuwe jaar dan ook verkocht worden.

Na de afloop van ons hockey- en rugbyseizoen zijn we beide gaan volleyballen (vriendschappelijk toernooi) en de laatste weken hebben we ook meegedaan aan ‘ultimate frisbee’ een Amerikaanse sport van origine. Het blijkt echt super leuk om te doen en goed voor de conditie ;-) In het nieuwe jaar zal ook het ‘social hockey’ weer beginnen waar we meestal met een team van het werk aan meedoen.

Daarnaast is er een nieuwe traditie geboren met Belinda`s wijngroepje. Nu het zomer is en de avonden langer, wordt er 1 keer per week op het strand gelopen en neemt iemand een fles wijn en wat glazen mee. Onder het mom van de honden uitlaten (iedereen heeft ook een hond) genieten we dan van een glaasje wijn! Uiteraard bestaan de wijnavondjes ook nog. Belinda is met Nicky ook nog naar het wine and food festival in Christchurch gegaan waar er de nodige wijntjes geproefd werden.

Verder hebben we in onze vrije weekenden nog een aantal mooie wandelingen gemaakt. Een wandeling in een gebied waar Eric vaak jaagt waarbij we een nachtje in een hut hebben geslapen. Daarnaast nog wat wandelingen in onze omgeving gemaakt, zoals afgelopen weekend toen we met vrienden een grottenstelsel gingen ontdekken, erg leuk! Ook hebben we in September nog een lekkere wandeling rond Nelson gemaakt en daar een nachtje op de camping doorgebracht en weer wat geshopt. De prachtige natuur en het gevoel van vrijheid en ruimte gaan we enorm missen!

Over jagen gesproken.. Eric heeft goed gebruik gemaakt van het weekend dat hij alleen thuis was en is 2 avonden gaan jagen waarbij hij iedere avond een hert heeft geschoten en 2 ochtenden gaan vissen waarbij er een aantal haaien zijn gevangen. Onze vriezer zit echt letterlijk tot aan de nok vol met venison! Er wordt dus regelmatig een hertenbiefstukje genuttigd.

Uiteraard hebben we de All Blacks zoveel als mogelijk gevolgd tijden het wereldkampioenschap. Helaas werden de meeste wedstrijden voor ons op extreem ongunstige tijden gespeeld. De finale vond plaats om 5 uur op een zondagochtend en werd door ons in een pub bekeken. Het was een interessante mengelmoes van dronken mensen en slaperige mensen die net uit bed kwamen en aan hun ontbijt zaten. Wel een erg goede sfeer!

Ook hebben we een dagje in het weekend besteed aan het maken van onze eigen messen, super leuke ervaring met mooie messen als resultaat (nooit geweten hoeveel tijd daar in gaat zitten!)

Onze collega Emma is inmiddels naar Engeland terug gekeerd. Voor haar vertrek zijn we met een aantal collega`s en aanhang gaan white-water raften. Een spectaculaire ervaring, die uiteindelijk minder wild was dan verwacht en waarbij niemand (onvrijwillig) uit de boot is gevallen. Eric heeft er een prachtfilmpje van gemaakt.

Ook Sint Nicolaas kwam hier nog op bezoek. We zijn lekker verwend met pakketjes van het thuisfront en zelfgebakken Nederlandse lekkernijen die we onder het genot van Sinterklaas muziek en wat rijmelarij met Eric en Imke hebben opgepeuzeld.

Inmiddels in Kerst in aantocht. Het blijft bijzonder om ‘winter wonderland’ in de supermarkt te horen terwijl je in korte broek en op slippers je boodschappen doet.. Onze eigen gemaakt kerstboom staat voor de laatste keer te pronken in de woonkamer en alle kerstkadootjes zijn gekocht. Ook de koffers staan al klaar om te worden gepakt, want Kerst wordt door ons dit jaar in Arizona gevierd! Daar bezoeken we Belinda`s familie en gaan we gezamenlijk in een campervan rondtouren. Komende week moet er nog even gewerkt worden en alvast Kerst worden gevierd met vrienden hier. Er staan dus de nodige etentjes op de planning. Onze vriendin Sophie komt terug (ze zit in de marine) op kerstavond dus we zullen bij haar moeder kerstavond vieren en weer even goed bijkletsen. Ze komt net terug van een maand Antartica en zal dus de nodige verhalen te vertellen hebben!

Ondertussen blijven we onszelf herinneren optimaal te genieten van ons leven hier. Afgelopen dienstweekend hadden we gelukkig tijd om met vrienden weer eens te gaan longlinen op het strand en zullen we ook komende maanden nog ons best doen om zo vaak mogelijk mooie wandelingen te maken, te gaan kamperen en zoveel als mogelijk naar het strand te gaan!

Tenslotte wensen we iedereen fijne kerstdagen en een prachtig nieuwjaar toe. We zien er naar uit om jullie in 2016 weer allemaal te zien!

Ho, ho, ho, Merry Christmas!!

How are you?

How are you?

De gebruikelijke woorden waarmee je hier wordt begroet en waar we inmiddels zo aan gewend zijn geraakt dat we automatisch antwoorden; ‘good and you?’ zonder een antwoord daarop terug te verwachten.. En het gaat ook nog steeds goed hier! Na wederom een eindeloze radiostilte van onze kant hier maar weer eens een update J

Na onze fantastische reis door Indonesië, was het weer even acclimatiseren naar de Westportse winter.. Dat ging echter snel en voordat we het wisten zaten we alweer midden in het leven hier. We voelen ons bijna locals inmiddels. We kennen de meeste mensen in het dorp en weten van de meesten welke huisdieren ze hebben en hoe deze heten of op welke farm de mensen werken. We hebben beide weer dan ook weer fanatiek meegedraaid in het Westportse sportleven. Eric heeft waarschijnlijk zijn laatste rugby seizoen ooit gespeeld en hetzelfde geldt voor hockey voor Belinda. Voor beide liep het voorspoedig met wederom selecties voor de Buller-teams. Eric had het echter te druk met werk en zijn kalfjes om hierin mee te spelen. Verder hebben we de sportschool gesponsord door naar hun jaarlijkse gemaskerde bal te gaan met enkele collega’s. Belinda organiseert nog steeds wijnavonden met haar wijnclubje en heeft zichzelf laten overhalen om binnenkort met Nicky (vriendin en vetnurse) een modeshow te lopen om geld in te zamelen voor de school hier.. Dat zal waarschijnlijk ook gepaard gaan met enkele wijntjes om genoeg moed te hebben voor de catwalk.

Eric is inmiddels aan ronde 2 van de kalfjes begonnen waarvan de eersten afgelopen week alweer voor het eerst kennis hebben gemaakt met een weiland en daarnaast met de West Coast lente. De lente is volgens traditie begonnen met bakken regen. Daarnaast moet Eric ook nog steeds dagelijks voor zijn stiertjes zorgen (de kalfjes van vorig jaar). Gelukkig zijn deze wel al allemaal bij voorbaat verkocht en zal hij in Oktober afscheid van ze moeten nemen. Het zijn een stel redelijk goed gedragende jongeheren die zich gemakkelijk via de openbare (snel-) wegen naar hun nieuwe weides hebben laten verplaatsen. Hier kwam over het algemeen wat hulp van vrienden met grote auto’s en mobiele zwaailichten, Hayden`s nuttige honden (Charlie heeft grote ambities, maar weinig talent hebben we ondervonden) en een met haar armen zwaaiende Belinda bij kijken. Eric was over het algemeen de leader die voor de groep stiertjes uit-jogde en die ze graag volgden op weg naar nieuw voer.

Helaas moet er ook hard en veel gewerkt worden. We hebben nog steeds een tekort aan personeel en tijdens het ‘calving-season’ is ook onze baas Philippa zeer weinig op de praktijk. Eric heeft al meerdere malen in Murchison moeten werken, net zoals Emma, en we moeten daardoor regelmatig 1 extra avond per week dienst doen. Dat komt sommige weken neer op 1 avond per week vrij. Ook wilden er wat collega’s weekendjes weg waardoor we in 5 weken maar 1 weekend vrij hadden. Dit weekend hebben we wel gelijk goed besteed met onze vrienden Fokko en Marieke. Met hen zijn we 2 nachtjes in het vakantiehuisje van hun baas geweest. Dit was een heerlijk relaxed weekend vol bordspelletjes. Fokko en Marieke verhuizen komende week terug naar Nederland, we gaan ze zeker missen hier! Daarnaast zijn we in Juli, voor alle werkdrukte, nog een lang weekend wezen snowboarden in Wanaka. Hier hadden we een huisje gehuurd met nog 4 Nederlanders (vnm dierenartsen) die in Gore en Winton wonen. Dit bleek ook een gezellig weekend waarbij het snowboarden voor Belinda met wat ups en downs verliep..

Het calving-season is hier dus alweer een tijdje bezig. Het is rustiger dan vorig jaar vanwege wat veranderingen in de wetgeving waardoor boeren het nu iets anders doen en waarschijnlijk ook vanwege de slechte melkprijzen waardoor boeren het een stuk moeilijker hebben. Toch heeft Eric al aardig wat kalveren verlost en de nodige prolaberende uterussen terug geduwd. Helaas is het merendeel van de kalveren al dood en moet dus in stukken gezaagd worden. Daar is Eric hier wel behoorlijk bekwaam in geworden en boeren sturen dan ook graag foto`s door naar onze werkmail met foto’s van ‘knappe’ verlossingen.

Ook voor Belinda is het op het werk hollen of stilstaan. Extreem rustige dagen worden afgewisseld door behoorlijk heftige weken vol lastige patiënten en spannende operaties. Zo heeft ze afgelopen week 1,5 hr gras uit een maag van een teckel lopen scheppen. Deze had eerst een schoenveter gegeten die waarschijnlijk zijn maag irriteerde en hoopte dat eindeloze hoeveelheden gras met zijn probleem zouden helpen.. Het hondje is afgelopen zaterdag vrolijk naar huis gegaan. Hopen dat hij het goed blijft doen natuurlijk!

Met de kipjes in de tuin gaat het ook goed, die zijn gelukkig weer begonnen met eitjes leggen. Onze kat Smurphy kan steeds beter met Charlie overweg en Charlie, ach die is nog steeds dezelfde energieke blije sukkel.

Komende 8 maanden proberen we nog even goed van ons Nieuw Zeelandse leven te genieten. Rond Kerst wacht er waarschijnlijk nog een reisje naar Amerika om daar Belinda`s ouders en broer op te zoeken. We mogen dus niet klagen, dat doen we wel weer als we terug zijn in Nederland ;-)

See ya!

Herstart van onze site!

HALLOOTJES

Het is een heel lange tijd sinds wij wat van ons hebben laten horen. Dat had vooral te maken met uitstelgedrag en algeheel gevoel van lusteloosheid bij de gedachte te moeten schrijven over jezelf. We zullen niet nader ingaan op wiens schuld deze vertraging daadwerkelijk was en zijn naam niet noemen.

Verder heeft reismee.nl ons in de steek gelaten. De site heeft een crash gehad en is veel van onze voorgaande verhalen kwijtgeraakt. We beginnen dus met een schone lei. Hoe vaak krijg je die kans nou?

De stand van zaken:

We werken nog steeds voor Buller Vets in Westport en wonen nog steeds in hetzelfde huis. Verder zijn er wel een heleboel zaken veranderd. De kalfjes van Eric zijn gegroeid. Een aantal zijn er verkocht, een nog groter aantal nog niet en begin April komen er nog 18 bij. Kortom; work in progress.

Het werk bevalt ons nog steeds, al zijn we het er wel over eens dat het werk op de lange termijn niet voldoende uitdagend is waar we nu zitten. We blijven nog een jaar om nog eenmaal van alle seizoenen hier te genieten en komen dan terug jullie kant op. Alhoewel welke richting we ook opgaan vanaf hier, het is altijd in jullie richting. We bedoelen natuurlijk dat we naar Nederland komen. Tot die tijd staat er nog van alles op het program, maar daarover later meer.

Charlie (de hond) is nog steeds bij ons en geeft ons nog steeds meer plezier dan problemen. Wij vrezen alleen dat een leven in Nederland hem minder zal bevallen dan hier. Geen eindeloze stranden voor jezelf, zeer waarschijnlijk niet hetzelfde formaat tuin om jezelf in te vermaken en geen weka's om achteraan te rennen.

De nabije geschiedenis:

Er is teveel gebeurd sinds ons laatste verhaal om het allemaal te vermelden, maar hopelijk spreken de foto's voor zichzelf. Daarom alleen wat er in de laatste tijd is gebeurd. We hebben veel mensen op bezoek gehad! Leuk! Het begon met 2 goede vriendinnen van Belinda die langs kwamen. Hen hebben we opgepikt in Christchurch in het eerste weekend van Februari. De week die daarop volgde heeft Belinda met hen rondgetrokken door het noorden van het zuider eiland. Lekker weer, lekkere wijntjes en lekker genieten van goed gezelschap. Daarna zijn Nynke en Lianne zelf 2 weken gaan trekken in onze auto. In de tussentijd kwamen Eric's vader en zusje aan. Hij heeft samen met hen ongeveer dezelfde route bereisd. Ook hier zorgde dezelfde mix aan ingrediënten voor een heerlijke week. Lianne en Nynke kwamen in hetzelfde weekend terug als Han en Leonie. Nu was het aan hun de beurt om rond te trekken in onze auto.

Tussendoor verbleef Tom (van het werk) ook nog een aantal keer bij ons en nadat ook Han en Leonie vertrokken waren zijn er nog 2 studiegenoten langs geweest. Kortom veel gezelligheid en mensen over de vloer. Ook veel beddengoed wassen, maar dat nemen we voor lief!

De nabije toekomst:

Over 2,5 week vertrekken wij voor 7 weken naar Indonesië. Erg relaxed dat daar ruimte voor is in onze huidige baan, dus we maken er maar het meeste van! We gaan daar rondtrekken met onze backpack. We hebben er erg veel zin, al voelt het nog niet alsof we dan al weg gaan. Dit omdat we op het moment de benen uit ons lijf rennen op het werk. Dat komt omdat het sowieso een drukke tijd in het jaar is, maar ook omdat er 2 vaste krachten uitgevallen zijn en wij dat werk deels moeten opvangen. Hoe dan ook over 2,5 week laten wij de boel de boel voor een backpackavontuur!

We gaan geen aparte site voor indonesie bijhouden. Mogelijk hebben we tijd voor een update terwijl we reizen. In ieder geval komt er een verhaal nadat we terug zijn. We zullen tussendoor wel af en toe een fotootje op facebook zetten om jullie jaloers te maken!

Cheers!

Westport Winter

Allereerst even wat info over onze website; reismee.nl schijnt wat problemen te hebben gehad en is bijna al onze verhalen kwijtgeraakt.. Dus mocht je iets willen teruglezen; dat gaat helaas niet meer..

Dan weer eens een update van ons kiwi-leventje hier. We waren alweer bijna gewend geraakt aan Nederland tijdens onze heerlijke vakantie ‘back home’, maar zijn inmiddels wel weer blij om nog even een paar jaartjes in Westport te wonen. Gelukkig waren de mensen hier ook weer blij om ons terug te zien en te horen dat we hier nog iets langer blijven J Het was wel echt fantastisch iedereen weer te zien in Nederland en onze buikjes rond te eten aan kaas, beschuit en de vele Hollandse lekkernijen. Doel 1 bij terugkomst was dan ook wat calorietjes weer kwijt raken. Dat ging als vanzelf, want we moesten ons gelijk acclimatiseren van de Hollandse warmte (echt ongelofelijk weer gehad J) naar de vrieskoude (eveneens zeldzaam) in Westport. In een huis zonder CV of haard, met alleen wat elektrische verhitting verbrand je zo ongemerkt heel wat energie om alleen al je lichaamstemperatuur op peil te houden! Maar dat houdt wel in dat het zonnige en dus prachtige dagen zijn met schitterende uitzichten op besneeuwde bergtoppen en een aangename 15 graden overdag om je even aan op te warmen. Dus we klagen niet..

Daarnaast waren de rugby- en hockeyseizoenen in volle gang en konden we ons dus gelijk weer uitsloven op de sportvelden. Met als resultaat dat we beide, wonderbaarlijk genoeg, gevraagd werden om voor de Buller representatives te spelen. Ongelofelijk maar waar! Voor Belinda bleek dat een interessante leerschool, maar toch ook wel erg frustrerend om op een niveau te spelen waar je toch wel echt de minst ervaren persoon op het veld bent. Eric moet nog beslissen of hij mee gaat spelen of dat het daar nu toch echt te druk voor is..

Verder hebben we vooral gewerkt! Het was extreem druk op het werk de eerste weken dat we terug waren en dan vooral in de kliniek met de ‘smallies’. In 5 weken tijd hadden we 1 weekend vrij en dat weekend hebben we beide boven de toiletpot door gebracht.. Nu wordt het weer wat rustiger in de kliniek, maar slooft Eric zich uit op de toenemende hoeveelheid calvings. Dit weekend maar liefst 4 stuks en een prolaps uteri. Het calving season is dus weer begonnen!

Tussen het werken en sporten door hebben we gelukkig ook nog tijd om onze hond Charlie uit te laten op het strand. Met het mooie weer dat we recent hebben maken we zelfs tot 2 keer per dag een flinke strandwandeling. Daarnaast zijn er natuurlijk ook nog de nodige sociale activiteiten geweest. Zo hebben we braaf ons Nederlands team 2 keer toe erg vroeg op een ochtend in het weekend in het oranje aangemoedigd. Met een hele groep kiwi`s, Amerikaan, Engelsen, Zuid Afrikaan en Nederlanders hebben we op de bank in spanning gezeten. Het huis werd uitgedost met vlaggen en oranje vlaggetjes terwijl er pannenkoeken voor het ontbijt werden gebakken. Erg geslaagd!

Daarnaast (uit)eten we geregeld samen met onze vrienden hier en zijn Fokko en Marieke ook weer een aantal keer op bezoek geweest.

Verder zijn we ons afgelopen vrije weekend wezen snowboarden aan de oostkust. Samen met Eric, Imke , Fokko en Marieke hebben we een gezellig weekend in Methven doorgebracht. Op zaterdag zijn we uiteindelijk mt Hutt opgekomen (na een klein en modderig akkefietje met de sneeuwkettingen) en hebben daar een 5-tal uurtjes ge-wintersport. Daarna met z`n allen in de spa-pool bij onze lodge geweest. Het was dus een ontspannen weekendje weg!

Deze week wordt een kort weekje voor ons. Vrijdag zijn we vrij, want we gaan Marloes en Freek (zusje en vriend van Eric) ophalen in Christchurch! Zij zullen 4 weken op het Zuidereiland doorbrengen en samen zullen we het een en ander ondernemen. Daarover volgende keer meer!

Volgende keer ook meer over Erics kalveren-project. De voorbereidingen zijn in volle gang en volgende week zullen de eerste kalfjes arriveren!

Tot volgende keer dus!

Op zoek naar werk!

G'day mates!

Een berichtje van de andere kant van de wereld. Het is al weer anderhalve week geleden dat we wat van ons hebben laten horen. In ons vorige verhaal konden jullie lezen hoe we alles met de auto geregeld hadden. We zijn een ruime 2.300 kilometer verder en hij brengt ons waar we heen willen, slaapt heerlijk en voldoet aan alle eisen. Voor zover lijkt het dat we geen kat in de zak gekocht hebben (knock on wood).

Vorige week maandag gingen we eindelijk op pad. We hadden een druk programma voor de boeg want er stonden 2 sollicitaties op de rol. De eerste was in Paeroa, anderhalf uur onder Auckland en in het centrum van de Waikato. Dit is een vlakte tussen een rij bergen in met een hoge vee- en dierenartsendichtheid. Zo kan het dat deze praktijk een gebied bestreek met een straal van ongeveer 15 km om de praktijk heen. Niet echt wat je je voor stelt bij een uitgestrekt land als NZ. Deze praktijk had alleen een baan voor Eric, maar omdat de buren (pak en beet 20 min rijden) ook 2 vacatures hadden, wilden we toch even gaan kijken. Het was een leuk gesprek en toen we aan het einde vroegen wanneer ze wilden beslissen (om een beetje een inschatting te kunnen maken voor een tijdsplanning voor de komende 2 weken), kwam het erop neer dat Eric de baan had als hij wilde.

Dat was wel erg snel! 2,5 uur nadat we begonnen waren met onze zoektocht was de eerste baan binnen. We hebben ons echter voorgenomen om (als dat mogelijk was) meerdere praktijken te bekijken en dan te beslissen. 'Geen probleem' en dus afgesproken dat we over 2 weken laten weten hoe en wat. In de tussentijd zouden we elkaar op de hoogte houden. De buurtpraktijk hadden we echter nog niet kunnen bereiken. De Nieuw Zeelandse vriendelijkheid kwam meteen om de hoek kijken: 'gebruik onze telefoon anders even... nee joh, geen probleem.. de buurtpraktijk is een goede collega!' En zo kwam het dus dat Belinda tijdens Eric's gesprek de volgende ging regelen.

Tussen de gesprekken door even een kop koffie gedronken in een mooi cafeetje halverwege en op naar de volgende. De sollicitatie gesprekken hier zijn trouwens niet zoals je ze kent in Nederland. Van alle gesprekken is er pas 1 geweest waar we om een tafel zijn gaan zitten en daar bleek de positie dat weekend net ingevuld te zijn (dus technisch gezien was het helemaal geen sollicitatie!). De rest vind eigenlijk allemaal plaats tijdens een rondleiding door de praktijk, waarbij je al hangend bij de operatietafels, staand in de behandelkamers of lopend door de voorraad elkaar vragen stelt.

Het tweede gesprek dus. De kliniek was een stuk nieuwer en ruimer opgezet. Het was ook duidelijk dat de eigenaar zich de afgelopen tijd een slag in de rondte had gewerkt omdat hij 2 man (van de 4) moest missen. Het was een minder open gesprek dan de sollicitatie ervoor, zeker het begin was stroef. Hoewel hij ons niet dat gevoel gegeven had tijdens het gesprek, gaf hij aan het einde dat hij graag zou hebben dat we beiden voor de kliniek zouden komen werken. Hoppa.. Dat gaat de goede kant op zo. Deze man gaf echter zelf ook aan dat we misschien niet meteen een baan zouden moeten accepteren maar eerst maar eens rond moesten kijken in Nieuw Zeeland om de baan te vinden die het meest geschikt was. Dat sloot wel aan bij het idee dat wij hadden! Hierna doorgereden naar Matamata. Famke (dierenarts en begonnen in het jaar van Belinda) en Thijmen ( chefkok en nu eigenaar van Oma's Pannenkoekenhuis) werken en wonen hier en hadden ons uitgenodigd voor de nacht (weer niet in onze mobiel kunnen slapen). Het was een gezellige avond met zijn vijven (ook Thijmens broer Brecht was er).

De volgende dag zijn we op en neer naar Cambridge geweest voor een sollicitatie op een niet meer bestaande baan. De eigenaar vond het enorm jammer ( de vacature had 5 mnd bestaan) en heeft ongeveer alle dierenartsen in de omgeving gebeld om te kijken of zij nog plek hadden. Cambridge zelf is een rustig stadje (al waren wij er op een dinsdagmorgen, dus niet het toppunt van bruisendheid). We hebben de tijd genomen voor de heen- en terugreis want de omgeving was super mooi. Tegen een uur of 2 waren we weer terug in Matamata en hebben we even koffie gedronken in het pannenkoekenhuis. Daarna hebben we een hike gedaan naar de hoogste waterval in NZ. Een goede 1,5 uur omhoog lopen, maar het uitzicht daarna was fantastisch. je staat dan boven aan de waterval en kijkt uit over een vlakte (beetje het lion king idee, alleen was het bewolkt met hier en daar een bui in ons geval). 's Avonds hebben 'kip op een blikje bier van de bbq' gegeten bij Famke en Thijmen. Erg gezellig! Eric is nog mee geweest naar een verlossing met Arjan (ook Nederlander), de baas van Famke. Woensdagochtend is Eric ook mee geweest om een beetje een idee te krijgen wat veearts zijn hier nou precies in houdt. Daarna hebben we een prachtige route gereden naar Wanganui. Het is meer dan eens gebeurd dat we met open mond naar de prachtige vergezichten en natuur hebben zitten kijken. We kwamen om een uurtje of half 8 aan in Wanganui en hebben daar onze eerste nacht in de mobiel door gebracht. Ging prima!

's Ochtends hebben we Wanganui verkend. Ook een leuk stadje. We parkeerden aan de hoofdstraat en wilden betalen bij de parkeermeter. Kapot. Dan maar bij de volgende. Bleek dat elke parkeermeter een aantal plaatsen bedienden en dus betaalde Eric een uur parkeergeld voor de vrouw die net inparkeerde (geen probleem, hier heb je 2 dollar!). De mensen die links en rechts van ons parkeerden zeiden dat het geen probleem was als we niet betaalden, de parkeerwachters zouden het wel zien. Bovendien waren alle andere plaatsen bezet. Prima! Scheelt ons 2 dollar! Wanganui bekeken, inclusief glasblazerij (heel mooi, alleen als je toevallig te enthousiast zou draaien met je rugzak op, veeg je zomaar 3000 euro aan glas van de balie) en een oud stoomschip (met van die radaren aan de zijkant). Bij terugkomst, je raad het al, zat er een mooi wapperend bonnetje onder de ruitenwisser. Gelieve 12 dollar boete te betalen, indien je binnen 14 dagen betaald is het 9 dollar (hahaha). Dus wij naar het kantoor waar dit zou moeten gebeuren en de situatie uitgelegd.'Ow, maar dan hoeven jullie niet te betalen! Hier, als je dit formulier invult moet het goed komen.' We zullen zien...

's Middags doorgereden naar Wellington. Daar kwamen we om een uurtje of 4 aan en hebben we nog even een uitzichtpunt over de stad bekeken (ofja, niet het uitzichtpunt zelf natuurlijk) en onze tweede nacht in de mobiel doorgebracht. 's Morgens werden we wakker in de stromende regen. Eigenlijk stond een citywalk op het programma, maar die hebben we maar geskipt. 's Middags hebben we de boot naar het zuidereiland gepakt. Gelukkig was het weer optimaal: zon en relatief weinig wind. Vooral het uur voor de aankomst in Picton was erg mooi. Je vaart dan door de Marlborough Sounds (vrije vertaling; fjorden). Erg spectaculair landschap met meerdere keren dolfijnen (Oh my god!! voor de insiders ;-)), die de (boeg)golf van onze immense veerboot opzochten. Rond half 6 waren we van de boot, nog even getankt en toen nog 2,5 gereden door wederom een heel ander landschap. Marlborough staat namelijk bekend als een grote wijnregio, dus zo ver je keek waren er wijnranken te zien. Het laatste stuk gingen we al de Southern Alpes in, de bergketen die in noord-zuid richting over het hele zuidereiland loopt. Bergop moet de mobiel aardig werken, maar dat geeft ons gelegenheid om de omgeving goed te bekijken en die is het kijken wel waard! 's Avonds hebben we gekampeerd bij de Nelson Lakes. Het was een erg mooie plek, ware het niet dat het er vergeven was van zandvliegen. Slapen met de ramen dicht dus..

's Morgens (zaterdag) wederom regen. Eerst maar goed ontbijten en dan kijken wat we doen. aangekomen bij het keukentje op de camping (hebben ze allemaal!), bleek dat we onze mokken vergeten waren. Eric ging ze wel ff halen. En toen gebeurde het onvermijdelijke. De mobiel heeft namelijk de onhebbelijkheid om ongeveer 1 minuut nadat je hem open hebt gedaan weer op slot te springen, ongeacht of er deuren open staan of niet. Eric stond dus met de mokken buiten en de sleutel binnen toen hij bliep-bliep hoorde.. Sta je dan.. in de regen in de middle of nowhere met alles (lees telefoon, geld, truien, jassen en het belangrijkste: je enige sleutel) in je opslotte auto. Gelukkig stonden we niet alleen op de camping en konden we een telefoon van iemand anders gebruiken om te bellen naar de AA (soort ANWB). Gelukkig maar dat we lid zijn geworden! Nog voordat we het ontbijt op hadden was de beste man er (beat that ANWB!!) en met een beetje pielen had hij de auto ook zo weer open. Voor zover ook ons idee dat auto's moeilijk te stelen zijn. Onze weg dus maar vervolgd door de Buller Gorge. Erg mooi. Wederom. Rond een uurtje of 2 hadden we afgesproken met Phillippa. Een Nieuw Zeelands sollicitatiegesprek gevoerd en afgesproken om maandag mee te lopen. Daarna mee gereden naar haar huis om de boerderij van haar man te bekijken (1100 koeien). Ze stond erop dat we zouden blijven eten en slapen. Klinkt raar als het je mogelijke nieuwe baas wordt, maar het lijkt hier allemaal zo te werken. Het vlees van 3 van hun eigen (lege) vaarzen was net binnen dus we hebben lekker gegeten. Na het eten vroeg Bruce (haar man) of Eric mee wilde jagen op deer. Dat werd hem dus. Had een mooie avond kunnen worden, ware het niet dat er zoveel water uit de lucht kwam dat je geen hand voor ogen zag. De volgende dag hebben we een bezoekje gebracht aan de sealkolonie en de pancake rocks, gelukkig dit keer met wel stralend mooi weer! We hadden eigenlijk het idee om die avond een camping op te zoeken. We wilden geen misbruik maken van de gastvrijheid of een soort van impliciete verplichting tot het nemen van de baan hebben. Toen we dat voorzichtig voorstelden, was het eigenlijk een soort van belediging.. Dus ons dilemma maar uitgesproken. Daar hoefden we ons geen zorgen om te maken. We hadden heel duidelijk gemaakt dat we nog meer interviews hadden en als die banen beter bij ons paste dan was dat geen probleem. Of we mee aten die avond want er kwamen nog meer gasten en ze gingen white bait patties maken (locale delicatesse waarbij allerlei visjes van pak en beet 2 cm gebakken worden in een soort van eierpannekoeken). Nou ja, vooruit dan! 's middags toen we terug kwamen wilde Bruce, Eric wel leren schieten. Het resultaat staat bij de foto's. Schot 1 was meteen raak van een meter of 50. Dat 2 en 3 hun doel misten, of we konden het doel iig niet meer terug vinden, doet er niet toe. Vanavond (21 november) zullen we het proeven! Net thuis gekomen nog een beetje zitten praten met Bruce.
'Zeg Bruce, hoeveel man heb je eigenlijk in dienst?'
'7 op de boerderij en 3 in de goudmijn.'
Al verslikkend in ons biertje: 'goudmijn?'
En dus zijn we ook nog even gaan kijken bij de goudmijn. Dat houdt in dat ze met grote graafmachines zand door een inventief bedachte zeef gooien en goud over houden. Dat had hij zich een half jaar geleden bedacht nadat ze altijd goudrestantjes bij het riviertje op zijn land vonden. Leuk voor erbij!

Maandag hebben we meegelopen. We zijn erg enthousiast over de baan en de medewerkers. Tot nu zijn dit de banen waar we voor gaan. Maar zoals we ons voorgenomen hebben willen we ook de andere banen zien. Morgen hebben we een gesprek in Gore. Dat is een goede 12 uur rijden vanaf Westport. We doen het rustig aan (lees 6u per dag) en proberen ook nog wat van de omgeving te zien. Gisteren hebben we onder andere de Franz Josef en de Fox Glacier bekeken en 1,5 uur gelopen naar een strand waar een kolonie Fjordland crested pinguins en een kolonie Fur Seals te zien zouden moeten zijn. Mooi niet dus, wel veel zandvliegen gezien. Vandaag hebben we wijn geproefd en gekocht op een wijnboerderij in Cromwell, de plek waar we ook weer een camping hebben gevonden. We vermaken ons, ondanks het drukke schema, en zoals je waarschijnlijk begrepen hebt; een baan vinden gaat hier zeker lukken!

See ya!

Een goed begin is het halve werk..

Hallo, hallo,

Hier ons allereerste verhaaltje vanaf de andere kant van de wereld! Op 3 november namen we met moeite afscheid van onze ouders en broer en zussen en Paul Jansen, nadat we eerst nog even lekker met z`n allen hadden gegeten. Na een vliegreis van ruim 25 uur, met tussenstop van 3,5 uur in Hong Kong, kwamen we eindelijk in Auckland aan. Gelukkig was zowel de vlucht met de KLM als met Air New Zealand erg goed, waarvan de laatste verreweg het allerbeste 'flight safety instruction' filmpje ooit heeft. Op you-tube schijn je hem ook te kunnen zien en snap je waarom! Aangekomen in het land van de hobbits en de kiwis werd onze bagage eerst zorgvuldig gecheckt op 'bio-hazards' en werd Erics stethoscoop nog maar eens grondig ontsmet (die van Belinda bleek al schoon genoeg :-)) alvorens we in het land werden toegelaten. Op het vliegveld wachtte Mark, een kennis van UZSC van Eric, ons op. Door hem werden we bij ons hostel afgezet, super relaxed! Daar een lekkere douche genomen en toch maar even een uurtje geslapen, want we waren helemaal kapot. Dat bleek geen goed idee.. Na gedurende 2 dagen maar 5 uur te hebben geslapen is het toch lastig om dan slechts een uurtje te gaan liggen. Uiteindelijk konden we ons toch uit ons bed slepen en zijn we naar het centrum van Auckland gelopen waar we vlak bij zitten. Daar een NZ telefoonkaart gekocht en in de haven op een bankje in de zon op Mark gewacht. Met hem hebben we in de haven geproost op onze aankomst en lekkere 'fish and chips' gegeten bij de visafslag. Daarna dan toch echt maar onze bedjes opgezocht.

Na een lekkere lange nacht eerst in het hostel e.e.a. uitgezocht/opgezocht en gemaild alvorens we een middagje door Auckland zijn gaan slenteren. Auckland is een bruisende, erg internationale stad. Je kan het zo gek niet bedenken of je kan het hier eten; thais, chinees, japans, vietnamees, libanees, turks, marrokaans, etc. De stad is daarnaast ook erg groen; veel parken en tussen alle flatgebouwen en wolkenkrabbers in het centrum ook veel bomen en strookjes gras. Ons hostel ligt in Freemans Bay, een wijk net buiten het centrum, met veel typisch Nieuw-Zeelandse houten huisjes. Vlakbij ligt ook Ponsonby waar het barst van de leuke cafeetjes en restaurantjes. In de avond nam Mark ons mee naar mount Eden waar je een mooi uitzicht over de stad hebt en daarna naar Devonport waarvandaan je aan de andere kant van de haven over Auckland uitkijkt. Daar hebben we maar eens het lokale bier geprobeerd in een bar.

Woensdag en donderdag waren onze auto zoekdagen. Met de auto van Mark, die we mochten lenen, zijn we heel Auckland (en alle buitenwijken) doorgecrosst om dealers, veilingen en mensen thuis langs te gaan. Al met al zo`n 7 auto`s bekeken, uiteindelijk (via een soort dealer) geboden op de voor ons beste auto en deze kregen we voor onze geboden prijs mee! Waren we uiteraard erg blij mee! Nu zijn we dus de trotse bezitters van een Toyota Estima Lucida. Helaas ging het betalen wat minder soepel (ivm pinpaslimieten) en konden we onze auto pas vrijdag ophalen. Om Mark te bedanken voor al zijn hulp hebben we hem donderdag lekker mee uit eten genomen bij een Thais restaurantje in Ponsonby. Onderweg hierheen werden we op straat aangesproken door een vrouw van een tv-station. Ze waren een vrijdagavond comedy-show aan het opnemen en hadden nog publiek nodig.. Nu hadden we net eerst een belgisch biertje genuttigd en waren we ernstig toe aan eten, dus na het eten zijn we er weer even langs gegaan en konden we alsnog achter in de studie aanschuiven. Heel wat minder strak georganiseerd dan in Nederland, maar wel erg leuk om een keer gezien te hebben! De show heet 7 days (vergelijkbaar met 'Dit was het nieuws') en gaf ons een aardig beeld van het Nieuw-Zeelandse leven en hoe ze over Australiërs denken hier. Hierna weer bekaf in ons bedje gekropen.

Vrijdag was de grote dag en mochten we onze auto ophalen! Mark reed ons erheen en na dan eindelijk het laatste bedrag voldaan te hebben mochten we ermee wegrijden. Na een kopje koffie bij de starbucks hebben we ons de hele dag in een gigantische shopping-mall vermaakt om alle benodigdheden voor het slapen/leven in onze auto mogelijk te maken, incl alle middelen die nodig zouden zijn bij pech onderweg. Na lid te zijn geworden van de Nieuw-Zeelandse wegenwacht bleek dat alleen verzekeren die dag niet ging lukken. Verder een behoorlijk geslaagde dag gehad! `s Avonds nog geprobeerd om een film, die we een avond eerder waren begonnen, af te kijken, maar alweer vielen we voor het eind in slaap..

Zaterdag eerst maar eens een autoverzekering geregeld en de laatste benodigdheden voor de auto en toen lekker de tourist uitgehangen en een flinke wandeltocht door Auckland gemaakt. `s Avonds sushi gegeten en eindelijk onze film afgekeken :-)

Vandaag zijn we de hele dag druk geweest met onze auto inrichten; gordijnen naaien, spullen wassen, matras erin passen en voor alle overige spullen een plekje zoeken. Na ons eigen bereide pasta toch nog maar een andere toeristische attractie bekeken: One tree hill (liedje van U2, voor de kenners), waarvandaan je ook een mooi uitzicht over de stad hebt!

Auckland bevalt ons goed, het weer wisselt hier echter nogal. Zodra de zon schijnt is het lekker warm en moet je uitkijken dat je niet verbrandt en als het bewolkt is, is het meteen aardig fris..Ook `s nachts koelt het hier flink af, dus hopelijk houdt ons eendenveren-dekbed ons lekker warm in onze auto! De mensen zijn echt ontzettend aardig allemaal dus onze eerste indruk van Nieuw Zeeland is ontzettend goed! We zijn wel benieuwd naar de rest van het land, want het leven in zo`n grote stad is uiteindelijk toch niet helemaal wat we zoeken.

Morgen gaan we met onze bolide op pad en hebben we een strak schema waarin we allerlei sollicitatiegesprekken afgaan. Hopelijk vinden we dus binnenkort een baan! Onze roadtrip zal ons zelfs bijna helemaal naar het meest zuidelijke puntje brengen op het zuidereiland: Gore.

In ons nieuwe verhaal dus hopelijk goed nieuws ;-)!

Groetjes Eric en Belinda

Voor vertrek

Over een krappe 2 weken vertrekken we naar Nieuw Zeeland. We starten in Auckland, maar waar de reis ons gaat brengen is nog een vraagteken. De afgelopen maanden zijn wij druk bezig geweest met ons vertrek om daar hopelijk een aantal jaar te wonen en werken.

We proberen om jullie op de hoogte te houden van onze avonturen!

Belinda en Eric